بریده‌های کتاب بی چشم داشت (مجموعه شعر)

محکومم / که عقاب‌های چشمانم / به لانه برنگشته باشند / و گنجشکان در جای خالی آن‌ها / تخم بگذارند / و مرثیه بخوانند / برای پرهایی که ریخته است / برای عقاب‌هایی که دیگر نیست

و من / با سیلیِ داربست‌ها / صورتم را سرخ می‌کنم

محکومم / چهرۀ مادرم را / از یاد برده باشم

کودکانت / فراموش کرده‌اند / کوچه‌های کاه‌گلی را / تپّه‌های اطراف را / حالا دیگر / مدرن شده‌اند

وقتی از خانه بیرون می‌زنم / زن‌های کوچه / سر بر می‌گردانند / و / زیر لب / خدا را عمیق شکر می‌کنند

برگرد / به روزگار نان خانگی / به سبزی‌های باغچۀ مادربزرگ / به روزگار دیوارهای کوتاه کاه‌گلی / و فانوس‌های روشن

وقتی / از خانه بیرون می‌زنم / صداهای بلند / به پچ‌پچی گنگ / رنگ می‌بازد / و صدای عصایم / بلند و بلندتر می‌شود

و من / تنهاتر از گذشته / به راهم ادامه می‌دهم

مردی شبیه رودکی امّا شکسته‌تر / در بلخ یا حوالی کدکن ندیده‌اید؟

مردی که هیچ‌گاه عصایش رها نشد / یک عمر ورد خواند، عصا اژدها نشد

مثل یک مزرعۀ جاریِ پنبه، آرام / می‌رود تا دِل صحرا رمۀ چوپان‌ها

از خشک‌سالِ آواز، لب‌هایمان ترک زد / دیشب به جای چوپان، یک گرگ نی‌لبک زد

ابری که بازمی‌گشت با کوله‌بارِ خالی / بر زخمِ کاریِ دشت، یک آسمان نمک زد

دیگر صدای باران از یادِ کوه‌ها رفت / دل‌ها برای حتّی یک لکّه ابر، لک زد

منم که طاقتِ اشکِ تو را ندارم دا

کعبه مأمورِ فرامینِ ابوسفیان است / دین این قوم همان دینِ ابوسفیان است

به من از راه نگویید خودم می‌بینم / از شب و ماه نگویید خودم می‌بینم

دیگر تمام دلخوشی ما در این غزل / چیزی شبیه قافیه‌های جفنگ بود

دیگر / لبخندهایم را لبخند نمی‌زنی / وقتی / برایت دست تکان می‌دهم / دستی تکان نمی‌دهی... / کمی با من حرف بزن / بگو چرا سرسنگینی / آینه؟

چشم‌هایم / نگاتیوهایی سوخته‌اند / از خاطراتی فراموش شده / در روستایی دور / از شهری سوخته در زابل / از جنازه‌ای / با چشم‌هایی مصنوعی