بریده‌های کتاب کردها

به گمان من دولت جمهوری اسلامی ایران، اگر هیچ کار دیگری هم نکرده باشد، دست کم یک کار بسیار مهم کرده است: این دولت به ما مردم نشان داد که ادعاهای دموکراسیهای غربی و سوسیالیستهای شرقی از بیخ و بن دروغ‌اند، نشان داد که دفاعشان از آزادی و حقوق بشر دروغ است، تمدنشان دروغ است، و عدالتشان دروغ‌تر.

فقر اقتصادی را می‌توان تحمل کرد اما سخن نگفتن به زبان مادری-چنان که سرنوشت کُردان ترکیه است- و ننوشتن و نیاموختن به زبان مادری تحمل ناپذیر است: از یک سو درد است و از یک سر زیان- زیانِ فرهنگ ملی.

به هرحال، قیاس ایران با سوریه، عراق و ترکیه، بالاخص، مع الفارق است. ایران سرزمین مادری کُردهاست، در حالی که کُردها با عرب‌ها و تُرک‌ها هیچ گونه پیوند نژادی و فرهنگی ندارند.

بسیار بعید می‌نماید که کسی از ذره‌ای فهم و شعور بهره داشته باشد و واقعاً معتقد باشد به این که می‌توان زبانی را که میلیونها تَن بدان سخن می‌گویند با توسل به شیوه‌های پلیسی از میان برداشت.

در نیم قرنی که طی آن مردم کُرد از تماس با دنیای خارج بازداشته شدند حکومت آنکارا سیاست وحشت و ایجاد فضای ذهنی و فکریی را به مورد اجرا می‌گذاشت که به گفته اسماعیل بشیکچی، جامعه‌شناس تُرک، توانست «به مردم بباوراند که هرکس می‌گفت من کُرد هستم، جرمی را مرتکب شده بود که چندان شنیع بود که مستوجب مجازات مرگ بود.»

برای این که صحنه را قدری قابل قبول‌تر کرده باشند شیخی یزیدی را هم به این جمع آورده بودند. این شیخ حتی یک کلمه هم عربی نمی‌دانست، و تنها کُردی بلد بود. به او یادآوری کردیم که کتاب مقدس یزدیان به زبان کُردی است، اما شیخ همچنان به کُردی اصرار می‌ورزید که عرب است.