بریده‌های کتاب در کمین گل سرخ

تیمسار روزی در میان جمعی از نظامیان گفت:« نام این آدم را به خاطر بسپارید. من در ناصیه این جوان آن قدر لیاقت می‌بینم که اگر بخت یارش باشد و از شر حاسدان در امان بماند، روزی فرمانده نیروی زمینی ارتش ایران شود!»

در شهریور ۱۳۲۰ وقتی‌که وی (رضاخان) موردغضب واقع شد، این ارتش نتوانست درمقابل متفقین کوچک‌ترین مقاومتی کند و به‌زودی تمام شهرهای کشور ازجمله تهران به اشغال متفقین درآمد.

نام این آدم را به خاطر بسپارید. من در ناصیهٔ این جوان آن‌قدر لیاقت می‌بینم که اگر بخت یارش باشد و از شر حاسدان در امان بماند، روزی فرمانده نیروی زمینی ارتش ایران شود!

خدا می‌داند که من جاهایی شده که با یک‌ جرقه ایمانم چندبرابر شده است... یک آمادگی برای دفاع از عقیده و ایمانم؛ و آماده شدم برای اینکه هرچه می‌خواهد بشود، بشود. در چنین حالتی، هیچ برایم مهم نبود که بعد از سه سال زحمت کشیدن من را بیرون کنند.

حالا این عزت‌ها از کجا بود؟ از آن نماز بود.

روزی یک صفحه قرآن، عربی، ترجمه می‌خواندم. مثل این بود که قرآن دارد با ما حرف می‌زند و لحظه‌به‌لحظه اسلام بیشتر برایم‌ معنی پیدا می‌کرد و خودم را شارژ می‌کردم.

دعای فرج را خواندم. این اولین‌بار بود که در خط جنگی دعای مقدس آقا امام زمان (عج) را می‌خواندم. همین‌که دعا را خواندم، بلافاصله طرح عملیات به ذهنم خطور کرد و تمام تاکتیک‌هایی را که به صورت تئوری و عملی خوانده بودم و هیچ‌وقت استفاده نکرده بودم، به ذهنم رسید.

من در بازنگری حادثهٔ کمین‌زراب، هم آن‌موقع و هم بعد از آن، آنجا را به‌عنوان رشتهٔ ظاهر شدن امدادهای الهی می‌دانم چون ارتباط مستقیم با شب قبلش داشت؛ آن حالت عبادی که در تعدادی دیدم و من را هم برانگیخته بود. اثراتش را همانجا دیدم.

نیرویی که نیم‌ساعت پیش در زیر آتش دشمن بوده و هیچ امیدی به نجاتش نمی‌رفت و هنوز هم خطر تهدیدش می‌کند،‌ چنان روحیه‌ای دارد که همه چیز را فراموش می‌کند و مرگ را به هیچ می‌انگارد! پس این سرمایه را باید پاس می‌داشت.

باورم نمی‌شد که در جمهوری اسلامی، وقتی یک‌عده دارند مخلصانه و بی‌ریا می‌جنگند و هیچ توقعی از کسی ندارند، با دست خالی هم می‌جنگند و کارها را به لطف خدا پیش می‌‌برند، آن‌قدر موردعنایت نباشند که حداقل بتوانند خدمت‌شان را ادامه بدهند!

اگر آدمی در سنگرهای اسلام قرار بگیرد، خداوند هم او را یاری می‌کند و به او جسارت، شجاعت و تهور می‌دهد. حالتی می‌دهد که احساس می‌کند همه چیز روبه‌راه است. این از شدت توکل به خداست که به عنوان یک نعمت نازل می‌شود.

امام خمینی: "راه قدس از کربلا می‌گذرد."