بریده‌ کتاب‌های گزینه ی اشعار حسین منزوی

دست‌هایم چه پیر و فرتوت‌اند دست نه، دسته‌های تابوت‌اند که تن خسته‌ام کشند به‌زور بکشانند و بسپرند به گور

شعر من از قبیله‌ی خون است، خون من فواره از دلم زد و آمد کلام شد

همیشه عشق به مشتاقان، پیام وصل نخواهد داد که گاه پیرهن یوسف، هوای خرمن من دارد

پناه غربت غمناک دست‌هایی باش که دردناک‌ترین ساقه‌های تنهایی است.

گلچین رسید و نوبت با من وزیدنت دیگر تمام شد، گل سرخم! تمام شد

چه کرده‌ای؟ چه‌ستم کرده‌ای به خویش که دیگر، چنان گذشته‌ی شیرین لبی شکرشکنت نیست؟

اینک تو و آن زخمه و اینک من و این زخم خواهی بنوازم تو و خواهی بگدازم

هوا چرا همه بوی فراق می‌دهد امروز تو تا همیشه گر از من سرِ جدا شدنت نیست؟

در آسمانه‌ی دریای دیدگان تو، شرم گشوده‌بال‌تر از مرغکان دریایی است