دست‌هایم چه پیر و فرتوت‌اند دست نه، دسته‌های تابوت‌اند که تن خسته‌ام کشند به‌زور بکشانند و بسپرند به گور

شعر من از قبیله‌ی خون است، خون من فواره از دلم زد و آمد کلام شد

همیشه عشق به مشتاقان، پیام وصل نخواهد داد که گاه پیرهن یوسف، هوای خرمن من دارد

پناه غربت غمناک دست‌هایی باش که دردناک‌ترین ساقه‌های تنهایی است.