بریده‌های کتاب آوازهای کوچکی برای ماه

گاهی احساس می کنم از زیستنی طولانی سخت فرسوده شده ام.

صدها بار در زندگی پیش می آید که کار نیک انسان به هیچ انگاشته میشود، اما او کماکان سنت خیرخواهی و نیکوکاری را حفظ می‌کند، بی آنکه نیکی ها نابود شوند.

چگونه ارواح این از دست رفتگان را در قلب هامان حفظ کنیم؟هر کدام از ما گورستانی را با خود حمل می کنیم.

بایدخندید و گریست،عشق ورزید،کار کرد،لذت برد و رنج کشید،با نوسانی بسیار کوتاه در تمام طول حیات. به گمانم این هستی حقیقی انسان است.

عموماً آدمی خودش بهتر می تواند تعیین کننده باشد،اما دیگری می تواند او را کامل کند،روشن تر کند و شرح دهد و به همین خاطر دوستی مفید است،حتی در ادبیات که در آن نخستین شرط ارزشمند بودن این است که انسان خودش باشد.

من آن‌قدر زیاد رؤیا بافته‌ام و کمتر زیسته‌ام که گاهی تنها سه‌ساله‌ام، اما روز بعد، اگر خوابی که دیده‌ام محزون باشد و تار، سیصد ساله‌ام.