بریده‌های کتاب سفر به انتهای دنیا

اگر می‌خواهی از بیابان لذت ببری باید ریسک کنی!

چیزی توی نوشتن روی کاغذ هستش که کمکم می کنه کمتر توی افکارم غرق بشم.

مامان به سم گفت:«موش کوچولوی من، تو قلب بزرگی داری.» میلی گفت:« الیور هم همینطور.» اما هیچکس نگفت من قلب بزرگی دارم.

باشد که این دفتر خاطرات آنقدر بزرگ باشد که قلب بی قرار تو را در خود جای دهد...:)

اما رهاکردن... همیشه اون‌قدر که به نظر میاد بد نیس.

مادر مثل چسبی است که همه ی ما را کنار هم نگه می دارد.

مرتب به خودم می گویم نگران نباش اما انگار هر بار که چنین چیزی به خودت می گویی ده بار بیشتر نگران می شوی.

این عجیب نیس که همه‌چیز تا قبل از اینکه یه‌دفعه تموم شه، به نظر میرسه بی‌پایانه؟