بریده‌های کتاب وحشی

تنهایی همیشه برایم یک مکان واقعی بود، انگار تنهایی یک موقیعیت نبود، بلکه بیشتر شبیه به اتاقی بود که می‌توانستم در آن خلوت کرده و خود واقعی‌ام را پیدا کنم.

من مشکلی داشتم که به دست مشاور‌ها حل نمی‌شد؛ غم و اندوه هیچ فردی درون یک اتاق تسلی نمی‌یابد.

تنهایی برایم شبیه به یک اتاق نبود، بلکه تمام دنیای پهناور بود، و حالا در آن دنیا تنها بودم، آن هم به نحوی که پیش‌تر هیچ‌گاه نبودم.

به یاد آوردم که این دریاچه روزی کوه مازاما بوده است.این دریاچه روزی، کوهی بوده که 12000پا ارتفاع داشته و سپس قلبش نابود شده.این دریاچه روزی خاکستر و گدازه و سنگ بوده.این دریاچه روزی یک کاسه ی خالی بوده که صدها سال طول کشیده تا پر شود.ولی هر چه قدر می کوشیدم، اثری از آنها نمی دیدم. نه کوه و نه بیابان و نه کاسه ی خالی را. آن ها دیگر آن جا نبودند.آن جا فقط آرامش و سکوت آن آب وجود داشت:چیزی که کوه و بیابان و کاسه ی خالی، پس از آغاز التیام به آن تبدیل شدند.

به همان اندازه که تحقیق می‌کردم، شک داشتم. نمی‌دانستم که اصلا چیزی برای ایمان داشتن وجود دارد، یا اگر وجود داشته باشد، با وجود تمام پیچدگی‌ها، دقیقا معنای واژه‌ی ایمان چیست. واقعی یا جعلی بودن همه چیز برایم احتمالی به‌نظر می‌رسید.