بریده‌های کتاب تاسیس مدرسه روشنگر به روایت فریده حدادیان

او از خانواده‌اش برید و من هم از خانواده‌ام بریدم! مرحوم حدادیان با ارزش‌های خانواده‌اش کاری نداشت و من هم با ارزش‌های خانواده مادری‌ کاری نداشتم. به خانواده‌ها احترام می‌گذاشتیم؛ اما هیچ دخالتی در زندگی ما نداشتند.

همه منتظرند که کسانی از بالا دستور بدهند و بعد این‌ها دستورها را اجرا کنند. ما قبلا این مسائل را نداشتیم؛ دستمان در برنامه‌ریزی باز بود و تنوع و خلاقیت کاری داشتیم.

در نقش نظامت مدرسه، یک سیب‌زمینی با خودتان داشته باشید و مثل آن شوید. ناراحتی در این کار زیاد است. همواره یک سیب‌زمینی همراه داشته باشید و مثل آن بی‌رگ شوید! وی با این مثال، مرا به مدارا و صبوری و پرهیز از سخت‌گیری توصیه کرد.

معلم باید همواره الگو باشد. مهم‌ترین مسئله در تربیت این است که بچه‌ها الگویی مناسب ببینند.

با اینکه بچه‌ها تشنه‌اند، ما هم تشنه‌ایم و آمادگی از هر طرف برای کار هست، اما چون قرار است همه مدارس مثل یک ماشین فقط با یک فرمول و برنامه کار کنند، خلاقیت‌ها در مدارس کم است. کارها بیشتر بخشنامه‌ای و دستوری انجام می‌شود.

یک دلیل اینکه الان بچه‌ها یک‌دست نیستند، این است که معلّم‌ها یک‌دست نیستند.

مرحوم استاد روزبه با اینکه تخصص و شایستگی تدریس در دانشگاه را داشت، می‌فرمود: «چون حضرت علیه السلام فرموده است:« علیكَ بالأحداث»، لذا کار در مدارس ضرورت دارد. دانشگاه برای تربیت و تزکیه خیلی دیر است.»

خانواده مرحوم حدادیان بسیار مذهبی بود و گوش‌کردن به رادیو، مطالعه‌ی مجله، درس‌خواندن (حتی برای پسران) و بسیاری کارهای دیگر منفی تلقی می‌شد. ما سعی کردیم این تعصب باعث زده‌شدن بچه‌ها از دین نشود.

از محدودیت‌هاست که انحراف‌ها پیدا می‌شود.