بریده‌های کتاب کیمبرلی چانگ

"من مثل تو نیستم، کیمبرلی. یه آدم احمقم. من قهرمان یه فیلم کونگ‌فو نیستم که بیام و شما رو از زندگی‌ای که دارین نجات بدم‌." "لازم نیست نجاتمون بدی. من خودمون رو نجات می‌دم."

خاله پائولا یک لحظه چهره مودبش را کنار زده بود و ما چهره تاریک و سیاه آن چهره مودب را دیده بودیم. ما اجازه داشتیم آنجا کار کنیم و نباید برای او هیچ دردسری درست می‌کردیم، اما او نمی‌خواست ما موفق‌تر از او باشیم.

وقتی هیچ راه فراری نداشتم، نمی‌توانستم گریه کنم. حرف زدن در مورد مشکلاتم، فقط حجم ناراحتی‌ام را به طرز بی‌رحمانه‌ای آشکار می‌کرد.

"اگر ویولنم رو نداشتم، فراموش می‌کردم که کی بودم."

من به هیچ‌وجه شبیه بقیه دخترها نبودم. اگر آن‌ها خوشگل بودند، پس من چه بودم؟

متوجه شدم که هیچ بابانوئلی در کار نیست، و فقط مادرم را دارم، اما همین کافی بود.

"چرا عاشقم نیستی؟" "کِرت، تقریبا همه‌ی دخترای مدرسه عاشقتن." "همه عاشقمن جز تو."

حقیقت این بود که دوست نداشتم در مورد خودم حرف بزنم. بودن در دنیای آنِت و تظاهر به اینکه زندگی من هم شبیه زندگی اوست، مایه آرامش خاطرم بود. نمی‌خواستم او بداند چقدر به من سخت می‌گذرد‌.

"قلبم اونقدر زخمیه که خون گریه می‌کنم."

شرایط زندگیمان تغییر نکرد. اما به مرور زمان دیگر به خودم اجازه ندادم که احساس ناراحتی کنم.

می‌خواستم به او بگویم شرایطم در هنگ کنگ مثل او بود، و می‌دانم تحسین شدن و در عین حال مورد تنفر واقع شدن چه حسی دارد، و می‌دانم این در واقع به معنای تنها بودن است. می‌خواستم به او بگویم به نظرم چشمان زیبایی دارد. اما مثل خیلی از حرف‌هایی که می‌خواستم بگویم و نگفتم، این حرف‌ها را هم هرگز به زبان نیاوردم.

هیچ‌وقت نمی‌خوام انقدر عاشق کسی باشم که تو وجودم برای دوست داشتن خودم جایی باقی نمونه. هیچ‌وقت نمی‌خوام انقدر عاشق کسی باشم که اگه ترکم کرد و رفت، نتونم دووم بیارم.

من در مقابل دیگر دانش‌آموزان چه شانسی می‌توانستم داشته باشم؟ من صرفا یک دختر فقیر بودم که مهارت کاربردی اصلی‌اش، سریع‌تر از حد معمول بسته‌بندی کردن دامن بود‌.

حس می‌کردم از فرط خوشحالی در حال درخشیدن هستم، و تمام دنیا می‌توانند خوشحالی‌ای که از وجودم ساطع می‌شود را ببینند.

"اگه خوش‌شانس باشم." "تو یه چیز بهتر از شانس داری. تو باهوشی."

خاله پائولا به ما کمک نمی‌کرد. ما تنها و بی‌کس بودیم.

"اما من توی مسیر تو خوشبخت نمی‌شدم، و می‌دونم که تو هم توی مسیر من خوشبخت نمی‌شدی."

عشق از چه راه‌هایی که نمی‌توانست ما را شکنجه کند.

تنها چیزی که می‌خواستم کمی استراحت و دور شدن از سیکل خسته‌کننده زندگی‌ام، و فرار کردن از اضطراب و نگرانی مداومی بود که گریبانگیرم شده بود.