بریده‌های کتاب نصایح: برگرفته از آثار حضرت امام خمینی (ره)

تمام عیب‌ها از تعلقات حاصل شود.

بسیاری وقتها انسان عقلا یک چیزی را ادراک می‌کند لکن چون باورش نیامده تبعیت نمی‌کند؛ آن وقتی که باورش بیاید تبعیت می‌کند. "ایمان" عبارت از این باور است. علم به پیغمبر فایده ندارد، ایمان به پیغمبر فایده دارد.

این همه ذکر خدا می‌کنید و می‌شنوید، آیا کو آن ترس که علامت مومن است؟ البته قلبی که وجدان عظمت و جلال حق نکرده، و کبریا و علوّ شان حق در آن وارد نشده، از ذکر حق ترسان نشود.

برهان اقامه کردن بر وجود خدای تبارک و تعالی کافی نیست، ایمان باید بیاورد انسان؛ قلب را باور بیاورد و خاضعش کند برای او. اگر ایمان آمد همه چیز دنبالش است.

حق تعالی 《ستّار》 است، ولی 《غیور》 هم هست، 《ارحم الراحمین》 است، ولی 《اشدّ المعاقبین》 هم هست. ستر می‌فرماید تا وقتی از حد نگذرد. ممکن است خدای نخواسته این کار بزرگ و این رسوایی ناهنجار غیرت را بر ستر غلبه دهد.

هان، ای دل غافل از خواب برخیز و مهیای سفر آخرت شو 《فَقَد نُودِیَ فیکُم بِالرَّحیل》 صدای رحیل و بانگ کوچ بلند است. عُمّال حضرت عزرائیل در کارند و تو را در هر آن به سوی عالم آخرت سوق می‌دهند و باز غافل و نادانی.

نفسِ علاقه‌مندی و تعلق، افتقار [فقر و بیچارگی] است.