بریده‌های کتاب ستاره فروزان: مصاحبه تاریخ شفاهی با نوش آفرین انصاری

زمانی که نتایج یک پژوهش درمی آید، برای چه کسی مفید است؟ طبعا برای این نیست که در روزنامه یا مجله ای چاپ شود، بلکه برای این است که مدیران موسسه سریع تصمیم بگیرند و از اتفاقی که دارد می افتد، جلوگیری کنند، تغییر بدهند و حرکت به سمت مطلوب ایجاد شود.

در طول زندگی، همیشه از مادرم شنیده بودم که انسان باید بخشی از درآمد و توانایی هایش را در خدمت جامعه و به صورت داوطلب مصرف کند.

اینکه کتابدار باید کتابخانه های دانشگاه را اداره کند، در ذهن مدیران جا نیفتاده و مصوبه ای در دانشگاه ها هست که می گوید مدیر کتابخانه باید از اعضای هیئت علمی باشد. خب ممکن است افراد در رشته های خودشان خیلی فاضل باشند، ولی اصلا به درد این کار نخورند.

اگر جامعه از نظر فرهنگی متوحل نشود، در سایر زمینه ها هم تحول پیدا نمی کند و جامعه ای که بخواهد فقط روی نخبگان حرکت کند، هرگز جامعه پیشرفته ای نخواهد شد.

کار کتابخانه باید قانونمند باشد، هر قدم ثبت بشود، قابل ادامه دادن باشد، و قائم به شخص نباشد.

ما در زمینه کتابداری با نیاز های اجتماعی بسیاری روبرو هستیم که نمی توانیم به آنها جواب بدهیم، چون برنامه های دانشگاهی ما با نیازهای واقعی تطبیق نمی کند و بخش هایی از آن هم که تطبیق می کند، هیچ وقت تدریس نمی شود.

مشکل اینجاست که رشته کتابداری در جامعه جایگاهی ندارد. جامعه ما هنوز جامعه ای است که موضوع خواندن را شعار گونه مطرح می کند و جدی نمی گیرد. محیط دانشگاهی ما هم محیطی نیست که اساسا از روش جزوه گویی خیلی فراتر رفته باشد.