بریده‌های کتاب زندگی و خاطرات پروفسور جعفر مهراد: چهره ماندگار علمی کشور، بنیانگذار آی اس سی و مرکز منطقه ای اطلاع رسانی علوم و فناوری

اصولا این اطمینان وجود ندارد که نتایج کار و تلاش ها حفظ شود تا موجب توسعه و ترقی کشور شود. این همان نکته مهمی است که همواره از آن به عنوان نبود رابطه بین دستگاه های اجرایی و تولید کنندگان و پژوهشگران یاد می کنیم.

واقعا قضاوت کردن درباره افکار و اندیشه های خصوصی افراد در بیرون از محل کار و حتا خود محیط کار را نمی پسندم! اما بود! بسیاری از این ها اصلا مصداق دخالت بود! همین هم باعث می شد برخی همکاران خوب و با تجربه مان بروند از کشور! همان دخالت در مسائل غیر حرفه ای و غیر تخصصی همکاران و فراری دادن شان در جذب افراد جدید هم وجود داشت! این ها در ترکیب با سایر مسائل و دخالت ها باعث می شد کار پیچیده تر شود.

خالی شدن کتابخانه ها از افراد متخصص و کار کشته را داشتیم و داریم! از همان اول انقلاب تا الان. قبل از انقلاب را به خاطر دارم که شرایط به گونه ای بود که حتا برای کتابخانه های تخصصی و دانشگاهی نه فقظ از متخصصان حوزه استفاده می شد بلکه متخصصان خارجی هم جذب می شدند، در ست مثل خود گروه های آموزشی؛ در پیش از انقلاب تعداد کتابداران آمریکایی در کتابخانه های دانشگاه شیراز کم نبود.

دانشگاه های آمریکا از تربیت دانشجویان تک بعدی به شدت احتراز می کنند. این سیستم آموزشی، شناخت مسائل اجتماعی- اقتصادی و سیاسی جهان را برای رشته های فنی و پزشکی ضروری می داند.

اصلا آسیب اصلی در این مملکت همین بی توجهی به تخصص و مهارت است. وگرنه متخصصان خوبی داریم در ایران که هم کارشان را بلدند، هم انگیزه کافی دارند. البته اگر به آنها توجه شود؛ در نتیجه می توانند تحول ساز باشند. اما به دلیل همین مشکلات مدیریتی نمی توانند خودشان را نشان دهند تا مردم و کشور از خدمات شان بهره ببرند؛

به این نتیجه رسیده ام که با خودی و غیر خودی کردن همکاران در درون حوزه، امکانات و استعدادها به نیروی مخرب تبدیل می گردد، سرمایه های رشته افزایش نمی یابد و استعدادهای بیدار خفته می شوند.