بریده‌های کتاب آدری هپبورن: یک روح زیبا: زندگی مادرم

هرگز از مرگ نترسیده بود. فقط نمی‌خواست بیهوده درد بکشد.

بیمارستان‌ها واقعا به مکان خشونت و سردرگمی تبدیل شده‌اند.

اغلب خندیدن و زیاد خندیدن، به دست آوردن احترام افراد برجسته و علاقه کودکان، به‌دست آوردن قدردانی منتقدان صادق و تحمل خیانت دوستان کاذب، درک زیبایی، یافتن بهترین‌ها در دیگران، پشت سرگذاشتن دنیایی کمی بهتر خواه با فرزندی سالم یا با یک باغچه یا بهبود وضعیت اجتماعی یا دانستن اینکه حتی یک نفر راحت‌تر نفس می‌کشد؛ چون شما زندگی کرده‌اید، همه‌ی این‌ها موفقیت است.

پشت ظاهر مهربان و ملایمش، تا اعماق وجودش بازهم مهربانی و ملایمت بود.

انسان کاری را انجام می‌دهد که باید انجام دهد، بدون توجه به احساسات خورد شده‌اش.

«می‌دانم، می‌دانم واقعا چطور است؛ اما بگذار رویا داشته باشم، بگذار آنتیگونه‌ی‌ تو باشم.»

آیا آپاندیس جایی است که بدن بی‌نقص ما همه‌ی چیزهای ریزی را که نمی‌تواند هضم کند در آن ذخیره می‌کند یا مکانی برای روح است تا تمام صدماتی را که نمی‌تواند هضم کند، جمع کند؟

فقط شعر نیست که باعث می شود ترانه ای عالی باشد، بلکه لحن هم مهم است. فقط این مهم نیست که چه می گویید، بلکه اینکه چگونه آن را بیان می کنید هم مهم است.

احساسات باعث می شوند عمل کنیم؛ در حالی که عواطف باعث می شوند واکنش نشان دهیم. احساسات عمیق ترند. ریشه ی عمیق تری دارند.

زمانی که دو روح نتوانند یکپارچه شوند، تنها غم وجود دارد...

او به جای اینکه خودش رو وفق دهد، رویاهای خود را زنده نگه داشت: رویایی که روزی پدرش برگردد و او را در آغوش بگیرد، رویایی که روزی سربازان دست از جنگ بردارند و کودکان در امنیت باشند، رویایی مبنی بر اینکه((هر کودک حق دارد از سلامتی، لطافت، خوشبختی و زندگی برخوردار باشد)).