بریده‌های کتاب گزیده رباعیات بیدل

ظالم پوشد لباس خون‌بافته را تا زیر کند خصم زبون‌یافته را با سنگدلان شعله‌خو سختی کن بردار به آهن آهن تافته‌را

تا از غم پرواز ننالد حسرت اول منقار بست، آنگه پر ما

بیدل، مدد جمیع کارت ز خداست از سعی کسی دگر نمی‌آید راست در صورت نهرو چشمه و جوی و سحاب ای مزرع تشنه، آبیارت دریاست

مهمان کریم را فضولی هنر است

شخص کرم از بس که وفاکیش‌تر است، ز اندیشه‌ی آب رخ درویش، تر است رسوایی احتیاج کس نتوان دید آن را که سخا بیش، حیا بیشتر است

هرچند نفس به صد خروشم دال است اما چه کنم؟ زبان جرئت لال است چون شمع، از آن تبی که در دل دارم تا ناله به لب می‌رسدم، تبخال است

هر موج، پل گذشتن از خویشتن است

ما را آیینه کرد و چیزی ننمود مجبور تحیریم، دیدار این است

مردیم و غرورش ستمی ساز نکرد تکرار نگاهی غلط‌انداز نکرد زین شرم که تاب آن نگاه آوردیم دیگر مژگان به روی ما باز نکرد

آمد ز سفر کسی که دل با او بود بیدل، اکنون دلت مبارک باشد

آن شیشه که بر طاق توقع داری بر سنگ انداز تا خمارت شکند

آن چشم سیه مایل جنگ است هنوز خون ریخته و تیغ به چنگ است هنوز گفتم : مژه‌ات به سرمه غارت‌ها کرد فرمود : این دست زیر سنگ است هنوز دست مژه زیر سنگ بودن، شاید به این اعتبار باشد که سرمه از ساییدن نوعی سنگ به وجود می‌آید.

گر دنیادار و گر فقیر، آدم باش

یا رب، تو به حیرتم هم‌آغوشی بخش با مخمصهٔ شعور، کم‌جوشی بخش زاندیشهٔ آینده خلاصم کرد از یاد گذشته‌ها فراموشی بخش

خلقی است به ذوق جستجوها خرسند بیدل به شکست آرزوها محظوظ

نه از موج نسیم است اینقدرها جوش بیتابی تب شوق کسی در رقص دارد نبض دریا را