بریده‌های کتاب مرداب روح

همه چیز دور است و دیریست که از میان رفته است باور دارم که ستاره ای که آن بالا می درخشد هزاران سال است که مرده است .... دوست دارم از قلبم به بیرون ، به زیر آسمان پهناور روم دوست دارم دعا کنم و باور دارم که از بین ستارگان هنوز یکی باید باشد . باور دارم که می دانم کدام ستاره باقی مانده است کدام یک در انتهای شعاع خود در آسمان مانند شهری سفید برپا ایستاده است .

آن‌ها نمی‌توانند مرا به فضاهای خالی میان ستارگان در کراتی که هیچ بشری در آن‌جا ساکن نیست برسانند، من آن فضاها را در درون و بسیار نزدیک به خود دارم و خود را با مکان های متروک درونم می‌ترسانم.

من بی‌نوا! به کدام راه بگریزم گرمای بیکران، نومیدی نامتناهی! هر سو که می‌روم دوزخ است؛ دوزخ، خود منم.