بریده‌های کتاب دختر ستاره ای

دیدنش فوق‌العاده بود، وسط این معرکه بودن فوق‌العاده بود: ما قورباغه‌های گِلی، از همه لحاظ از خواب بیدار شدیم. ما دستخوش امواج توجه‌های کوچک و بی‌اهمیت‌مان بودیم. اشاره‌های ظریف، حرف‌ها و همدلی‌ها، هر چند خاموش، زنده شدند.

گفتم: تو وقت داری؟ گفت: هیچ‌کس وقت نداره. زمان نمی‌تونه مال کسی باشه. زمان برای همه آزاده!

هرچه را می‌دید، حس می‌کرد. چشم‌هایش مستقیم به قلبش راه داشتند.

هیچ وقت متوجه نشده بودم برای تایید حضور خودم، به چه اندازه از توجه دیگران نیاز دارم.

من اسمم نیستم. اسم چیزیه که منو می‌پوشونه، مثل یه لباس. اونم کهنه می‌شه، دیگه عادتم در موردش از بین می‌ره و عوضش می‌کنم.

من در فانوس دریایی لبخندِ او خانه کردم.