بریده‌های کتاب برندگان

"خانه" واقعا باید کلمات بیشتری برای آن وجود داشته باشد. یکی برای خطاب به کسانی که آنجا داریم و دیگری برای خطاب به کسانی که از دست داده‌ایم.

"تنها زمانی که می‌شه گفت از دستتون کاری برمی‌آد، امروزه. شما درمورد دیروز یا فردا هیچ غلطی نمی‌تونین بکنین، ولی امروز تو مشتتونه!"

وقتی کوچک هستیم، برای کسی که از دست داده‌ایم غصه می‌خوریم، اما وقتی بزرگ‌تر می‌شویم بیشتر برای خودمان غصه می‌خوریم.

پدر و مادر ایزاک خیلی از خودشان متنفر بودند، چون نمی‌توانستند با او بمیرند، چون آن‌ها هنوز داشتند نفس می‌کشیدند، اما فرزندشان دیگر در این دنیا نبود.

دنیا هیچ‌وقت به بزرگی وقتی نیست که کوچک‌ترین شخص زندگی‌تان را در آغوش گرفته‌اید.

رامونا هرگز نمی‌گوید هولگر مرده، می‌گوید او را ترک کرده است، و این یعنی رامونا بدترین بازنده در شهر بازنده‌هاست. او هنوز هولگر را به‌خاطر این‌که زودتر از دنیا رفته نبخشیده است‌.

از قدیم گفته‌اند سن و سال خردمندی می‌آورد، اما این برای اکثریت ما صدق نمی‌کند. اینجا وقتی ما به پیری می‌رسیم، فقط تجربه کسب کرده‌ایم، چه خوب چه بد. در نتیجه بیشتر بدبین می‌شویم تا خردمند.

یکبار فاطمه از یکی از آن مردها شنیده بود که به شوخی می‌گفت: "توی ورزش‌ها یه‌کم زیادی ورزش وجود داره!" و منظورش را متوجه شده بود. آن‌ها یک ورزش خالص نمی‌خواستند، ورزش تقلبی‌ای می‌خواستند که بتوانند به وسیله آن برای خود و فرزندانشان مکانی بخرند.

- یه جوری ازش حرف می‌زنی انگار یه مبارزه بی‌پایانه! + مگه عشق همین چیزها نیست؟ عاشق یکی بودن یه چیزه و بیست سال تمام، دوست‌داشته‌شدن یه چیز لعنتی دیگه! - من واقعا دوستش دارم... شریک کایرا لبخند می‌زند. "می‌دونم. همه می‌دونن. ..."

شماها خیلی سختی کشیدین. اگه داستان عاشقانه شما به نتیجه‌ای نرسه، پس بقیه ما که ول معطلیم!

جدای از تمام کلماتی که برای ابراز عشق وجود دارد، یکی هم باید برای این وجود داشته باشد: کلمه‌ای که بیان کند ما چند بار تا مرز ازدست‌دادن هم پیش رفته‌ایم، اما برگشته‌ایم و دوباره از اول شروع کرده‌ایم.

«خیلی راحت می‌شه با ناراحتی عاشقت شد، چون تو عاشق نمی‌شی، فقط ناراحتی.»

اما اگر واقعا می‌خواهید درمورد ورزش جوانان بدانید، پس دانستن نام کودکی که تمام آن‌ مسیر را پیموده کافی نیست... شما باید نام کسانی را هم که تقریبا نزدیک بوده آن مسیر را تا آخر بروند بدانید.

... چیزی به اسم "شیفتگی ابدی" وجود ندارد. فقط عشق می‌تواند ابدی باشد، و این هرگز ساده نبوده است. عشق تمام وجود آدمی را می‌طلبد، تمام چیزی که در چنته دارید را. تمامش را.

... طبیعتا شاید به نقطه‌ای از زندگی برسید که فقط نبردهای غیرممکن ارزش امتحان کردن را داشته باشند.

تحمل‌ناپذیر ترین چیز درمورد مرگ این است که دنیا پس از آن ادامه دارد و زمان اهمیتی نمی‌دهد.

تمام طول عمرمون، بهمون گفتن بچه‌های دوتا قهرمان هستیم. از اون تیپ آدم‌هایی که مستقیما به‌طرف آتیش می‌دون. ولی "بوبو" قهرمان نیست، شاید خواهر من همین رو دیده‌. اون مستقیما به‌طرف آتیش نمی‌دوه، مستقیما طرف "تِس" می‌دوه.