بریده‌های کتاب گلهای خاک: فصل آخر کتاب پابرهنه ها

داریه، چه کسی به تو یاد داده که اینچنین فکر کنی؟ انسان در طول عمر خود بر چهره زمین اثر میگذارد ، اثری عمیق و ماندنی. انسان حتی بر زمان هم چیره میشود.

انسان ها می توانند گل های کره ی خاک باشند و بی شک روزی گل های خاک خواهند شد. اما تا آن روز خیلی وقت مانده....

جنگ! شاید از خونی که انسان ها داده اند و زمین را_ که هنوز هم تشنه است_ آبیاری کرده اند، لاله می روید؛ گلی که در آغاز هر بهار در جای جای گندم زارها سر بر می آورد. شاید گل لاله برای آن می دمد تا به ما بگوید: _ زمان آن فرا رسیده است که دیگر دست از خونریزی بردارید!

دل خراش ترین و عمیق ترین گریه ها، گریه های بدون اشک است...

این روح بخت برگشته است که از بدن نمیخواهد جدا شود! به نظر من بزرگترین راز و فریبنده ترین زیبائی آن، در همین است. هر قدر بدن تحمل رنج کند و هر اندازه روح زجر بکشد ، باز هم روح و بدن هم آغوش می ماند؛ نه روح راضی به جدا شدن از تن می شود و نه بدن می خواهد از روح جدا شود.

اگر وقتی برسد که دیگر سؤالی از خود نداشته باشم، آن وقت دیگر انسان نیستم....

درست است که سیر از حال گرسنه خبر ندارد، اما این هم درست است که گرسنه، گرسنه را از چشمهایش می شناسد.

در قلبم...در قلبم زهر روی هم می ریخت و در کنار اشکهای دیگری که از چشمانم جاری نشده بود، انباشته می شد. به خودم گفتم: جمع شوید ای قطرات زهر! زمانی فرا خواهد رسید که شمارا به کسانی خواهم چشاند که از دست آنان رنج می بریم و می گرییم.

آدم هرقدر بد طینت باشد و زندگی هرقدر آدم را کینه توز، سنگدل و بد دهن بار آورده باشد ، گاهگاهی در ساعتی یا حتی لحظه ای هست که محبت قلبش را گرم می کند.

زندگی از بین نرفته. زندگی با همه ی غضب جنگ نمی تواند از بین برود.

جنگ... جنگ رو اربابا شروع کردن. _ولی بارش رو گردن ماهاست.