بریده‌های کتاب وداع

از خویش بگویم؟ تو که ارباب کمالی

یک عمر نوشتم که بخوانی که بیایی ای دوست! شباویز غزلهای معطر از آن می صد ساله محبوب حریفان یک پیک برای من بیچاره بیاور!

در جاده پیچان پر از عطر شقایق از خاطره خط زده ام طرح کشیده است طرحی که در آن کوه رسیده ست به کوهی ای دوست صدایم به صدایت نرسیده است؟

در خواب زمستانی این بغض اسیرم حالا که قرار است فقط خواب ببینیم ای کاش بمیرم که بمیرم که بمیرم....

بدنامی و تنهایی و آزار و نداری تلخ است ولی راه خرابات مرا ساخت شاید که همین مرگ سبکبار بدوزد وصلی که میان من و تو عشق نینداخت

عقبی که فقط ترس حساب است و کتاب است دنیا که فقط رنج و سکوت است و مدارا یعنی که اگر عشق نیاید به وساطت گویا خبری نیست نه اینجا و نه آنجا....

آه حافظ رفیق شبهایم با من اما غریبگی کردی من برایت نبات آوردم تو ردیف فراق آوردی

دهنم زخم حرف حق شده است نیش خوردم که نیش هم زیباست حاصل دسترنج من رفته است سرگذشتم شبیه کندوهاست......

گرچه فرقی نمیکند اما روزی از روزها تو میمیری بر زبانت نه.... در دلت هستم من همانم که درز میگیری.....

ملک قصه مهربان نشده ست شهرزاد این وسط چه کاره کیست؟ بعد عمری خیال فهمیدم زندگی چون هزار و یک شب نیست!

دیشب کف اتاق نگاهم عجیب بود گویا هنوز در دل من انتظار هست گویا صدای من به صدایش نمیرسد شاعر، تمام زندگی اش فیلم صامت است!

یک ماهی ام که عاشق قلاب شب شدم لغزیدن از برای تو راه هدایت است؟ دریای من بهانه طوفان گرفته است آن ماهی ام که تنگ برایش حقارت است

شعری که در هوای تو باشد سرودنی ست

من هم وفا نکردم و رفتم دلت شکست من هم رفیق نیمه راهم؛ گلایه نیست هر دو چقدر خسته و رنجور و غایبیم تنهایی جهان من و تو گناه کیست؟

چه بگویم؟ تمام شد حرفم چه بگویم که واژه ها و همند این قوافی بی وفا حالا با من با وفا! چه بی رحمند با وفا... بی وفا... حرام شدیم...

شده ام مسخره... نمی بینی؟ راه طولانی ام چگال شده ست خاطراتم، جوانی ام، عشقم روی کاغذ چکیده چال شده است فرض کن با همیم و تنهاییم.....

توی فنجان خالی لبهام جرعه ای از دروغ هات بریز زهر نوشاندی ام... پشیمانی؟

آبشارم به قول شاعر ضد این فروریختن تماشایی ست توی دنیای خوب مردنها زندگی حال نه... پذیرایی ست گرچه اسبابمان مهیا نیست...

توی چشمم نگاه کن و بگو آخر ماجرام تکراری ست متأسف نباش مادرجان دخترت کافر کم آزاری ست اعتقادم به عشق، لب زده است

واژه رفتن است و تنهایی جن زیبای شعر میدانم در کنارم نشسته؛ این جایی من نمی ترسم از تو باور کن