بریده‌های کتاب دوازده

بزرگ ترین ایمان در وهله اول اراده‌ی پرسیدنه، اون هم زمانی که همه‌ی شواهد برعکسه.

قصه‌ی هیچ کس چیزی نیست که بقیه انتظارش را داشته باشند و آدم از این که دیگران چقدر قدرت تحمل دارند تعجب می‌کند.

چقدر عجیب است آدم لحظه‌ای با فکرهایش تنهاست و لحظه‌ای دیگر کسی از راه می‌رسد که انگار عمیق ترین بخش وجودت را می‌شناسد و می‌تواند روحت را مثل کتاب باز کند.

تا وقتی به یاد کسی باشیم، اون ها واقعا نمی‌رن. فکرهاشون، احساس هاشون، خاطره هاشون، یه بخشی از وجود ما میشه.

در منطقه‌ی برده نشین، مردم در حقیقت هیچ دوستی، نه به شکلی که سارا از دوستی می‌دانست، نداشتند. درباره‌ی خودت، که درواقع کسی نبودی، و رویاهایت، که در واقع وجود نداشت، صحبت نمی‌کردی.

چون بهشت همین طوریه. یعنی در خونه رو توی گرگ و میش باز کنی و ببینی اون هایی که دوستشون داری اون تو هستن.

پیتر مثل همیشه بلافاصله جای خالی او را حس کرد. واقعیت همین بود: آن ها همیشه یکدیگر را ترک می‌کردند.

« متوجهی؟ چون اون شجاعانه ترین کار ممکن رو کرد. می‌دونی چی بود؟» « که امید داشته باشه.» « آره.»