بریده‌های کتاب بچه های راه آهن

زندگی کن و بگذار دیگران هم زندگی کنند.

تمام چیزهایی که دوست دارم، در او میبینم. به طور مثال دیوانه وار دوست دارد که دیگران را خوش حال کند. خیلی راحت میتواند یک راز را پیش خودش نگه دارد، کاری که تحمل بالایی لازم دارد. همچنین او یک غم خوار بی ریا است.

داستان خانواده ایی که خونه شون نزدیک ریل های راه اهن ه میشه با بچه ها خوند و جلو رفت، داستان زشتی دزدی رو نشون میده، و اینکه نمیشه دزدی پنهون بمونه و یه روز همه چی لو میره. داستان قشنگی محبت رو به تصویر کشیده، اینکه بچه ها برا خوشحالی مادرشون از هیچی دریغ نمیکنند

وقتی بچه ها تنها شدند، بابی گفت: به نظر شما، مادر آدم فوق العاده ای نیست؟ من فکر نمیکنم هیچ آدم بزرگ دیگری از عصبانی شدنش عذرخواهی کند.

من همیشه میگویم، چیزی را که به چشم خودت ندیدی، درباره اش حرف نزن.

تا موقعی که حالش خوب نشده، قرار نیست به او حرفی بزنیم. وقتی هم که حالش خوب بشود، آن قدر خوشحال میشویم که اگر هم کمی سر این مسئله دعوایمان کند، برایمان مهم نیست. وای! به این گل های سرخ نگاه کنید، چقدر زیبا هستند. من اینها را برای مادر میبرم.

همه ی مردم دنیا با آدم دوست میشوند، فقط اگر بتوانیم به آنها ثابت کنیم که دشمنشان نیستیم.

تو همیشه میگفتی که زندگی چقدر کسل کننده است و هیچ اتفاقی ، مثل اتفاقات توی کتاب ها نمی افتد، بیا این هم اتفاق

وقتی آدم سعی میکند که خوب باشد و نمیتواند، خیلی ناراحت میشود.

قصه ی بچه های دوست داشتنی که برای شادی مادرشون از هیچ چیز دریغ نمیکنند، مسئله اصلی این است که آدم جهتش را پیدا کند و آن را رها نکند. هر اتفاقی هم بیفتد مهم نیست.

یک مرد علاوه بر اینکه باید مواظب مشت هایش باشد، باید مواظب حرف زدنش هم باشد.

گریه هم مثل سرماخوردگی و سرخک مسری است. همه کم کم حس کردند که آنها هم گریه می کنند.