بریده‌های کتاب شورش

آخرش کی می‌خوای متوجه بشی؟ فقط چون کسی رو دوست داری، از نظر اخلاقی بهت این حق رو نمی‌ده تا هر کار نامعقولی انجام بدی. ما همه ترسیدیم. همه درد می‌کشیم. اما باید منطقی باشیم.

فلیکس رویش را چرخاند و لبش را گاز گرفت.《نمی‌تونم تحمل کنم که ترسیده باشه، یا درد بکشه، یا...》

بعد از تمام اتفاقاتی که پشت سر گذاشته و از آن جان به در برده بودند، هیچ‌کدام‌شان بدون مبارزه تسلیم نمی‌شدند.

تمام عمر بهت میگن زمین بهشته و فلانه و بیساره، بعد معلوم میشه که توش پره از کابوس پشت کابوس.

سخت جنگیدیم تا اینجا خونه‌ای بسازیم... و لعنت به من اگه این خاطره رو ببوسم و بذارم کنار، فقط چون مشتی قاتل به من گفتن زمین این‌طور می‌خواد.

ذهن شما مال خودتونه.

می‌دونی مادرها توی دنیای واقعی چی‌کار می‌کنن؟ از بچه‌هاشون محافظت می‌کنن.

با همه‌ی اتفاقاتی که افتاده بود، قلبش شکست اما به دویدن ادامه داد.

تنها آینده‌ای که ارزش زندگی کردن داشت، آینده‌ای همراه او بود.

لازم نبود این دختران را نجات بدهند؛ خودشان برای نجات خودشان دست‌به‌کار شده بودند.

خانه جایی بود که خانواده آنجا بود.

خانواده یعنی همین. آدم‌هایی که براشون بجنگی. آدم‌هایی که نتونی بدون اون‌ها زندگی کنی.

شرورها همیشه خیال می‌کنن قهرمان هستن.

ظاهرشون خیلی روشن‌فکره اما پشتش تا بیخ ریشه فاسد هستن.

یه آدم ساکت ترسناکه.

گاهی شنگول بودن راه مبارزه‌ست. اگه کمی از چیزهایی که من دیده بودم تو هم دیده بودی...

متوجهی؟ تمام این گونه‌ها هر کاری لازم باشه برای بقا می‌کنن، همشون مبارز هستن. از اینش خوشم می‌آد.

فقط بگذار بگم بزرگ شدنم دوران چندان راحتی نبوده.

بلامی گوشه‌گیر و سرکش شد و به این باور رسید که به هیچ‌کس جز خودش نمی‌تواند اعتماد کند.

ولی خب، کودکی کی راحت بوده؟