بریده‌های کتاب داد از غم تنهایی در شعر شاعران کهن و معاصر

کشیده کار ز تنهاییم به شیدایی ندانم این همه غم چون کشم به تنهایی

در گوشه ی خلوت و قناعت بنشین تنها خو کن که عافیت تنهایی است

بی تو هر شب منم و گوشه تنهایی خویش پای در دامن غم، سر به گریبان ملال

کشید کار ز تنهاییم به شیدایی

دانی که چیست مصلحت ما؟ گریستن پنهان ملول بودن و تنها گریستن

هر شبی ماییم و تنهایی و زندان فراق گر توانی از فرامش گشتگان یادی بکن

کس نمی فهمد زبان سوختن تقریر شمع در میان انجمن می بایدم تنها نشست

سخت دشوار ست تنها ماندن از دلدار خویش با که گویم حال تنها ماندن دشوار خویش؟

در این تنهایی و سرگشتگی من نه یک همدم نه یک دلدار دارم

منم زین نوبت و تنها نشستن ولیکن صبر تنهایی محال است

دی خیالت گفت:سلمان، حال تنهاییت چیست؟ چون بود حال تن تنها، ز جان افتاده دور

این است غم ما که درین تنهایی ما را به غم خویش ها می نکنند

هز زمات در مجمعی گردی چه دانی حال ما حال تنها گرد، تنها گرد می داند که چیست

ور از تنهایی سلمان و حال او خبر،پرسد بگو بی جان و بی جانان، چه باشد حال تنها را

ز تنهایی ملولم چند نالم؟ ز بی یاری به جانم با که گویم؟

تنها نشینِ گوشه ی غمخانه ی خودیم گنج غمیم و در دل ویرانه ی خودیم

تا تنهایم هم نفسم یاد کسی است چون هم نفسم کسی شود تنهایم

تن ها به توست زنده تو تنها چگونه ای؟

با صد هزار مردم تنهایی بی صد هزار مردم تنهایی

تو چه دانی که بر تو نگذشته است شب هجران و روز تنهایی