بریده‌های کتاب رباعیات خیام

هرچند که رنگ و بوی زیباست مرا چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا معلوم نشد که در طربخانه خاک نقاش ازل بهر چه اراست مرا رباعی۵_خیام

ماییم که اصل شادی و کان و غمیم سرمایه دادیم و نهاد ستمیم پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم ایینه زنگ خورده و جام و جمیم رباعی ۱۳۰

برخیز و مخور غم جهان گذران بنشین و دمی به شادمانی گذران در طبع جهان اگر وفایی بودی نوبت به تو خود نیامدی از دگران رباعی۱۳۸_خیام

جامی‌ست که عقلْ‌آفرین می‌زَنَدش صد بوسه ز مِهرْ بر جبین می‌زندش این کوزه‌گرِ دهــر چنین جامِ لطیف می‌سازد و باز بر زمیـــن می‌زندش

یکچند به کودکی به استاد شدیم یکچند به استادی خود شاد شدیم پایان سخن شنو که مارا چه رسید از خاک درامدیم و بر باد شدیم

یک قطــرهٔ آب بـود و با دریــا شد یک ذرهٔ خاک با زمیـــن یکتـا شد آمد شدنِ تو اندر این عالم چیست آمد مگسی پدیـد و ناپیــــدا شد