بریده‌های کتاب مجموعه اشعار گل های دوزخی

هان! قاتل سیاه‌‌روی هنر و زندگی! تو را هرگز، یارای زدودن ز خاطر من نیست نقش شمایل او را که چون چشمه جوشانِ فخر و شادمانی بود روزگاری، بر من مسکین

بسیار گناهکارانیم و اندک توبه‌کنندگان و سبک‌سرانه دگر بار باز می‌گردیم به آغوش گنداب و خوش خیالیم که شورآب‌های حقیر چشم‌هامان، لابد شسته است ننگ پلیدی‌هامان را

در ژرفِ دیدگانت آمیخته‌ای، سپیدی سحر با سرخی غروب عطرها همه از تنِ تو می‌تراود هم آنگونه که شب سیاه، طوفان می‌زاید

عشق ورزیدن تا پای جان، به سرزمینی که در زیبایی، شباهت ز تو برده است آفتاب مه‌آلود آن آسمان‌های ابری، چه رازآمیز می‌دمد در روح من جادوی چشمان بد عهد تو

آه، ندای لذت، همی خوانَد، مرا