بریده‌های کتاب صحنه پردازی در رمان

بازنویسی یکی از لذت‌های واقعی در نویسندگی است.

برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ایزاک‌. ب. سینگر می‌گفت:((بهترین دوست نویسنده سطل کاغذهای باطله است.))

نزدیک بودن بیش از حد به چیزی عیناً، مثل خیلی از مواقع زندگی، می‌تواند تصور شما را از آن چیز خراب بکند. اگر به شخصی بیش از حد نزدیک باشید، ممکن است متوجه نشوید که آن رابطه ویرانگر است. یا اینکه یک رژیم غذایی مضر است. یا یک مدل مو زشت است.یا بچه‌ی شما قلدر است. در عالم نویسندگی هم همین است. شما چنان با اشتیاق روی جزئیات ریز اثرتان، روی تک تک واژه‌ها، تک تک حرکات شخصیت‌ها، پوشش آن‌ها، گفتار آن‌ها، چیزهایی که می‌خورند، مدل ماشینشان و به چیزهایی که در ذهنشان می‌گذرد فکر می‌کنید و کار می‌کنید که نمی‌توانید از فاصله‌ی نزدیک ببینید آیا آن چیزها که کنار هم روی کاغذ آورده‌اید به هم می‌خورند یا نه.

شخصیت‌های نویسندگانِ تازه‌کار اغلب صدا و ضرب‌آهنگ خاص خود را ندارند، به گونه‌ای که می‌توان گفت‌و‌گو‌های آن‌ها را با‌هم عوض کرد.

یک بار جان استاین‌بک در هشدارش به نویسندگان می‌گفت:((مواظب صحنه‌ای که بیش از حد برایتان عزیز شده، عزیزتر از بقیه‌ی صحنه ها شده، باشید.))