بریده‌ کتاب‌های قیام سرخ: پسر زرین (بخش دوم)

آخه کدوم آدمی که میشناسی، میتونه من رو بکشه؟

خونه جایی نیست که ازش می آی، بلکه جاییه که وقتی همه جا تاریک باشه، نور رو توی اون پیدا می کنی. دارو خونه ات رو پیدا کن. شاید در گذشته ات نباشه اما پیداش کن، اون وقت دیگه هرگز گم نمی شی.

آدم که با پیروزی ساخته نمیشه. شکست ها هستن که اونو می سازن.

برای زخمی کردن یک انسان بهتره غرورش رو پایمال کرد.

وقتی خودت قاضی باشی، دیگه گناهی وجود نداره.

روح انسانی بارها و بارها سعی می‌کنه تا از بند رها بشه. نه مثل شورش تاریک، از طریق نفرت. بلکه از طریق عشق. این آدما از همدیگه تقلید نمی کنن. تحت تاثیر کسانی قرار ندارن که پیش از اونا وجود داشتن. فکر میکنن اولین آدم های تاریخن و حاضرن بی گدار به آب بزنن. این یعنی شجاعت، و نشون میده شجاعت بخشی از وجود ما آدماست.

همه‌ی ما اشباحی زخم خورده هستیم که در تاریکی تلو تلو می‌خوریم و با درماندگی سعی داریم خودمان را به یکدیگر بچسبانیم و امیدواریم این گونه بتوانیم حفره هایی که درون مان به وجود آورده‌اند، پر کنیم.

فکر می‌کردم دیگر هرگز چنین لحظه‌ای را نخواهم یافت. لحظه ای که در کنار زنی که میخواهم و عاشقش هستم، سپری شود. اگر تنها گرمایی که این جهان سرد پیشکش می کند، بگریزم، مگر هدف کوفتی دیگری باقی می‌ماند برای زیستن؟