بریده‌ کتاب‌های قلب جنگجوی خورشید

ما همگی موجوداتی پیچیده از طیف های خاکستری هستیم که هم می توانیم کارهای شگفت انگیز انجام دهیم،هم کار های هولناک ولی مهم تر این است که می توانیم تغییر کنیم،زیرا مثل ستارگان در آسمان ثابت نیستیم،بلکه مانند رودخانه ای جاری به سوی افقی نامعلوم همواره در حرکتیم.

اهریمنان همه جا بودند، حتی اگر آدم به اسم و ظاهر آن ها را نمی شناخت، و منتظر نمی ماندند تا آدم برود و پیدایشان کند.

احمق ها از پیامد های کارشون نمی ترسن و آدم های بی احتیاط به بهای کارشون اهمیت نمی دن. فقط آدم های شجاع با اینکه خطر هارو می فهمن باز هم جلو میرن.

در این مدت یاد گرفته بودم که آدم ها می توانند با ظاهری کاملا خونسرد دروغ بگویند و فریب بدهند. یک لبخند به ظاهر گرم و صمیمی می توانست لبخندی کینه توزانه باشد و خطرناک ترین دروغ ها آن هایی بودند که بیشتر از همه دلمان میخواست واقعی باشند.

شاید کسانی که بیشتر از همه باعث شادی مان می‌شوند کسانی باشند که غمشان بیشتر از همه به ما لطمه می زند💔

خیانت کسایی که ادم بیشتر از همه دوستشون داره دردناک تره. چون هم قلب هم ادم میشکنه، هم احساس حماقت بهش دست میده

بودن کنار یه دشمن عیان، از دوستی که هر لحظه ممکنه نظرش رو درباره ات عوض کنه بهتره

عشق بی ارزشه، مثل باد بی ثبات و همیشه در حال تغییره. اخر عشق فقط تلخی میمونه، بی تفاوتی و بی علاقگی و خیانت. فقط اون هایی که عشق ندارن به راستی قوی هستن. چون عشق نقطه ضعفه

شاید کسانی که بیشتر از همه باعث شادی مان می شوند، کسانی باشند که غمشان بیشتر از همه به ما لطمه می زند.

تا وقتی تو مال من باشی من هم مال توام. ما تا ابد وقت داریم.

شاید ما فقط زمانی قدر چیزی را می دانیم که از دست رفته باشد.

ستاره ها توی تاریک ترین شب ها روشن تر از همیشه می درخشن.

ونژی از جایی که ایستاده بود با لحن کش داری گفت:"علیا حضرت،بیشتر ما که اینجا هستیم از مرگ شوهر شما اونقدرها هم ناراحت نمی‌شیم.ایشون اخیرا دوستان زیادی نداشته‌ن"

چیزی نگفتم؛سکوت زبان اندوه ما بود.

مهم نبود آدم چقدر از خانه‌اش دور شود؛ پیوند با خانه ناگسستنی بود و ریشه در اعماق وجود هرکسی داشت، پیوندی که مارا برای همیشه شکل می داد! :)

فرمانروا بودن کار آسانی نبود، دست کم فرمانروای خوب بودن آسان نبود.

بدترین ترس های ما آن هایی هستند که سعی در خاموش کردنشان داریم.

زندگی بدون عشق مثل شب بی ستاره بود و من حالا فقط مهمان تاریکی بودم.

مرگ گناهان آدم را پاک می‌کند و فقط خوبی های یک نفر را در ذهن بقیه به جا می‌گذارد.

سکوت، زبان اندوه ما بود.