بریده‌های کتاب تقصیر باران نیست

گریه کردن هیچ اشکالی نداره، چون تو آدمی. تا جایی که من می‌دونم مارمولک‌ها، مورچه‌ها و بوفالوها گریه نمی‌کنن. ولی وقتی آدم میتونه بخنده، چه اشکالی داره که چند قطره اشک هم بریزه؟

اما یه چیزی رو باید درباره‌ی حس‌های وجودت بدونی. اون حس‌ها از روحت نشئت می‌گیرن و خیلی با ارزشن. باید واسه کسی نگهشون داری که از اون احساسات مثل یه نوزاد مراقبت میکنه. نباید این حست رو دو دستی به هر کسی بدی. کسی که دوستت داره حواسش به احساساتت هست، چون تو بخشی از وجود خودت رو به اون‌ها دادی. شاید بعضی‌ها هم به هر دلیلی این حس رو نادیده بگیرن.

آدم‌ها وقتی ناراحتن، احساس تنهایی میکنن، عصبانین، گیج شدن یا حس‌هایی شبیه به این دارن، سعی می‌کنن با چیزهای اشتباه اون حس رو از خودشون دور کنن. در حالی که یه فنجون چای میتونه تمام حس‌های بد رو دور کنه.

و همه چیزِ... این... دنیا ارتباط برقرار کردنه. همین باعث میشه چیزهای سختی که گفتم قابل تحمل بشن.

همه چیز توی وجودم انباشته می‌شود و با یک طوفان هم تمام می‌شود.

چیزهایی که دوست ندارم بهشان فکر کنم مثل باران‌اند. فکر‌هایم توی همه چیز نشت می‌کنند. بالا می‌آیند و سرریز می‌شوند. بعد، مدتی فروکش می‌کنند، اما همیشه برمی‌گردند.

می‌پذیرم کسی که مثل آب‌و‌هوا مدام تغییر کند دیگر دوست نیست.

و یک‌دفعه این فکر عجیب به ذهنم می‌آید که دوستی مثل موج‌سواری است؛ باید یاد بگیری کِی بچسبی به آن و کِی ولش کنی.

قوی بودن توی کارهای مهم هیچ ربطی به اندازه‌ی هیکل آدم نداره؛ کاملا به اندازه‌ی قلب و روحش ربط داره، نه به اندازه‌ی لباسش.

مهم این نیست که به چه چیزی نگاه میکنی ، مهم چیزیست که میبینی 🌱