بریده‌های کتاب تقصیر باران نیست

اشتباهی که آدم‌ها میکنن شخصیت اون‌ها رو نمی‌سازه، تصمیمی که در مورد اون اشتباه می‌گیرن اون‌ها رو می‌سازه.

شخصیت آدم‌ها با الگو رفتاریشون ساخته میشه یا از بین میره، نه با یه اشتباه.

بنظرم تو سخی‌های زیادی کشیده‌ای. میدونم که اون اتفاقات چه حسی به یه بچه میدن. درک می‌کنم که حس می‌کنی گمشده‌ای و نمیدونی توی این دنیا کجای کاری.

بعضی وقت‌ها کارت‌های بازی خوبی دست آدم نمی‌آد و این منصفانه نیست. اما فکر می‌کنم اگه با همون دست بد با شجاعت و همدلی بازی کنی، آدم قوی‌تری میشی. سخته، می‌دونم یه وقت‌هایی دنیا می‌زندت زمین و با خودت فکر می‌کنی قراره زندگی همینجوری بمونه.

اما رونان، تنها سوالی که باید از خودت بکنی اینه که... می‌خوای مثل یه قربانی به زندگیت ادامه بدی؟ یا کسی که جون سالم به در برده؟

پاپا جوزف همیشه می‌گفت اگر همه مشکلاتشان را بگذارند وسط یک میز، بیشتر آدم‌ها مال خودشان را دوباره انتخاب می‌کنند.

راست است که می‌گویند همان اندازه که کنترل کردن آب‌و‌هوا غیرممکن است، کنترل کردن آدم‌ها هم غیرممکن است.

احساس کردم عصبانیم می‌دونی؟ انگاری موقعی که عصبانی می‌شیم چندتا چیز باهم میرم توی مخلوط‌کن؛ احساس ناراحتی و گیجی و منصفانه نبودن وضعیت. به نظرم عصبانیت از همین چیزها درست میشه و بدون این‌ها نمیشه عصبانی شد، عین یه دستور غذا.

- شاید عصبانیت شبیه باده. + عصبانیت ... باد؟ منظورت چیه؟ - یعنی همه‌ی این‌ها درست توی یه زمان برات اتفاق بیوفته و خوب باهم قاطی بشه و عصبانی بشی. اونقدر عصبانی بشی که نتونی خودت اوضاع رو رو‌به‌راه کنی. دقیقا واسه باد هم همین اتفاق میوفته. خیلی چیزها باید باهم جور بشن تا باد بوزه، مثلا حرکت زمین زیر هوا، باید موندن باید توی مسیر خودش رو سخت‌تر بکنه. و نمیشه باد رو دید. ولی چیزهایی رو که تکون میده میشه دید. عصبانیت هم همینجوریه.

به نظرم تو راست میگی. عصبانیت و باد شبیه همن. نمیشه جلوی باد رو گرفت، اما میشه ازش استفاده کرد.

عصبانی بودن به این معنی نیست که نتونی رفتارت رو کنترل کنی. من عصبانیت رو بهونه‌ی خودم کرده بودم، یه جوری که انگاری تقصیر من نبود. اما من می‌تونم جلوی خودم رو بگیرم. و این خیلی احساس خوبی بهم میده.

مامانی میگه آدم‌ها موقع اذیت شدن دیگران رو هم اذیت می‌کنن، اما قصدش رو ندارن.

من یاد گرفتم که طوفان‌ها تغییرمان می‌دهند، نه روزهای آبی و آفتابی.

اما شاید چیزی را فراموش کرده بودم و باید یک‌جور دیگر به آن نگاه می‌کردم. فهمیده‌ام که مهم نیست به چه چیزی نگاه می‌کنی، مهم این است که چه چیزی می‌بینی.

خانواده بودن هیچ ربطی به خون و فامیلی مشترک ندارد. خانواده یعنی آدم‌هایی هستند که دوستت دارند، کسانی که نگرانت می‌شوند و از تو دفاع می‌کنند، کسانی که یک نگاه به تو می‌اندازند و می‌فهمند که نیاز داری با آن‌ها حرف بزنی و برایت چای فرح‌بخش بیاورند.

احساس حماقت می‌کنم که باران را مقصر می‌دانستم و همیشه به خاطر زندگی کردن زیر ابرها غر می‌زدم. واقعیت این است که خورشید همیشه توی آسمان است، فقط گاهی وقت‌ها پنهان می‌شود.

گریه کردن هیچ اشکالی نداره، چون تو آدمی. تا جایی که من می‌دونم مارمولک‌ها، مورچه‌ها و بوفالوها گریه نمی‌کنن. ولی وقتی آدم میتونه بخنده، چه اشکالی داره که چند قطره اشک هم بریزه؟

اما یه چیزی رو باید درباره‌ی حس‌های وجودت بدونی. اون حس‌ها از روحت نشئت می‌گیرن و خیلی با ارزشن. باید واسه کسی نگهشون داری که از اون احساسات مثل یه نوزاد مراقبت میکنه. نباید این حست رو دو دستی به هر کسی بدی. کسی که دوستت داره حواسش به احساساتت هست، چون تو بخشی از وجود خودت رو به اون‌ها دادی. شاید بعضی‌ها هم به هر دلیلی این حس رو نادیده بگیرن.

آدم‌ها وقتی ناراحتن، احساس تنهایی میکنن، عصبانین، گیج شدن یا حس‌هایی شبیه به این دارن، سعی می‌کنن با چیزهای اشتباه اون حس رو از خودشون دور کنن. در حالی که یه فنجون چای میتونه تمام حس‌های بد رو دور کنه.