بریده‌های کتاب دل پلاس: جهادگرانه هایی علیه کرونا

گفتم: جلوت رو نمی‌گیرم، اما فکر زن و بچه‌ت رو کردی؟ گفت: مگه دیگران زن و بچه ندارن؟

من و حاجی خیلی خوشحال بودیم در ایامی که مادر و فرزند خیرشان به هم نمی‌رسد، خیری به خلق برسانیم.

یک نفر از خیاط‌ها بیست‌هزار تومان همراه با ماسک‌های دوخته‌شده برگرداند. گفت: یه دونه ماسک رو بچه‌م خراب کرده!

خانم پرستار گفت: مادر دعا کن بریم خونه نون خشک بخوریم. دعا کن اینقدر مریضی کم بشه که سماق بمکیم!

خانم‌هایی بودند که توی بیمارستان با خودشان رژ و ملحقاتش را آورده بودند تا اگر مرخص شدند، مجهز باشند و از زیبایی کم نیاورند. دو روز بعدش همان ملحقات را تحویل آرامستان می‌دادیم.

گفتند: با چه پولی؟ با چه امکاناتی؟ گفتم: اگه علی ساربونه، خودش می‌دونه شتر رو کجا بخوابونه.

مرگ ارزان بود. کرونا حراجش کرد.مفت مسلم. زیر نرخ مصوب!

راستش با دیدن نیرو‌های جهادی وجدانم اجازه نمی‌داد بروم خانه و راحت بخوابم. طرف قاضی بود. بدون فیس‌و‌افاده می‌آمد قاتی بچه‌ها سالن‌ها را طی می‌کشید.

قول داده بودم. مرد است و حرفش. باید می رفتم. تنها بودن و نبودن توفیری نمی کرد.