بریده‌ای از کتاب راه رشد اثر محمدصادق حائری شیرازی
1403/8/22
راه رشد جلد 4
4.6
1
صفحۀ 136
انسانی که با سوءظن به خدا، ارتباط خودش را با او فراموش کرده، تنها و ذلیل و حقیر و غریب می‌شود؛ احساس می‌کند در عالَمی زیست می‌نماید که تک و تنهاست و یار و مونس و غمخواری ندارد.
انسانی که با سوءظن به خدا، ارتباط خودش را با او فراموش کرده، تنها و ذلیل و حقیر و غریب می‌شود؛ احساس می‌کند در عالَمی زیست می‌نماید که تک و تنهاست و یار و مونس و غمخواری ندارد.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.