بریده‌ای از کتاب زیستن برای آفریدن (خاطرات مدیریتی محمدرضا نعمت زاده از نیمکت مدرسه تا صندلی وزارت) اثر محمدرضا مودودی

او با تکیه بر تقدسی که فرهنگ کار به آن مفتخر است و عباراتی چون «خــدا کـارگر است» و «پیامبر بر دستان کارگر بوسه می‌زند» به آن غنا و اعتبار می‌بخشد، تلاش کرد تا «کارآفرین» را نیز به حلقه این احترام و تکریم وارد کند و به بدگمانی‌های تاریخی توده‌های کارگر نسبت به کارآفرینان پایان دهد. چرا که از منظر او، کارآفرین، مرفـــه بــی درد و سرمایه دار مستکبر و استثمارگر نیست، بلکه بزرگترین کارگری است که علاوه بر زحمتِ کار به خلق و توسعه ی آن نیز اهتمام می‌ورزد. و اگر کار جوهره و روح یک پیکره ی زنده است و کارگر جسم وسلول‌های اندام واره آن، کارآفرین بی‌گمان قلب زنده این موجود زنده است که بدون او هیچ خونی (سرمایه ای) به گردش در نخواهد آمد. و اگر آفریدن بخش انفکاک ناپذیری از ذات خداوند است، شاید باید این توصیف یونانی را نیز به فرهنگ کار خود بیفزائیم که افلاطون نیز به آن معتقد بود: «خداوند، مهندسی جاودان است.» از نگاه نعمت زاده، اگر کار مقدس است و کارگر مستوجب تکریم، پس کارآفرین که آغازگر و معنابخش کار است نیز شایسته احترام و اکرام است و نباید با تیغ تیز و مرگبار‌ احساسات و شعارگرایی مفاهیم اساسی و بنیادین اقتصادی را گردن زد.