بریده‌ای از کتاب مروارید مهر اثر فریدون مشیری

بخوان، ای مرغ مسته بیشه‌ی دور، که ریزد از صدایت شادی و نور، قفس تنگ است و دل تنگ است، ورنه هزاران نغمه دارم چون تو پرشور.