بریده‌ای از کتاب تکه هایی از یک کل منسجم اثر پونه مقیمی

ما بیشتر مواقع منتظر هستیم تا مسیر تمام شود، تا با مهر تاییدی که به دست می آوریم احساس خوشبختی کنیم اما درست زمانی که مسیر را تمام میکنیم، حسرت آن را میخوریم و شاید آرزو کنیم که ای کاش دوباره به مسیر برگردیم. مسیر قبلی تمام شده، احساس خوشبختی حس نمیشود، پس دوباره مسیر جدیدی را شروع میکنیم به این امید که شاید این بار خوشبختی را حس کنیم. حس کردن خوشبختی حس کردن مسیری است که خودمان تلاش میکنیم تمامش کنیم اما موضوع اصلا تمام کردن یا نکردن نیست،موضوع تلاشی است که در مسیر انجام میدهیم. این تلاش هرچقدر سخت‌تر باشد و مسیر با چالش‌های بیشتری همراه باشد احساس خوشبختی عمیق‌تر خواهد بود؛ مخصوصا اگر بتوانیم مسیر را به پایان برسانیم.