بریده‌ای از کتاب راه و رسم عشق اثر تیک نات هان

دلی مثل رودخانه اگر مشتی نمک در لیوان آبی بریزی، غیر آشامیدنی می‌شود. اما اگر همان مقدار را در رودخانه‌ای بریزی کماکان می‌شود از آبش برای پخت و پز، شست‌وشو و آشامیدن استفاده کرد. رود بزرگ است و قابلیت دریافت، پذیرش و تغییر دارد. دل‌مان که کوچک باشد، درک و شفقت‌مان محدود می‌شود و رنج می‌کشیم. نمی‌توانیم دیگران و معایب‌شان را بپذیریم و تحمل کنیم و می‌خواهیم تغییرشان دهیم. اما اگر دلی دریایی داشته باشیم، دیگر این چیز‌ها آزارمان نمی‌دهد. سرشار از ادراک و شفقت‌ می‌شویم و می‌توانیم دیگران را بپذیریم. انسان‌ها را همانطور که هستند می‌پذیریم و این پذیرش به آنها فرصت تغییر می‌دهد. پس پرسش مهم این است: چطور دل‌هامان را وسعت بخشیم؟