بریدۀ کتاب

می گفت: هر آدمی بوی مخصوص خودش رو داره. بوی بعضی هارو خیلی زود تشخیص می دی و بهش انس میگری. ولی بعد زود فراموشش می کنی.بوی بعضی ها تا ابد اذیتت می کنه . حتی اگه بوی خوشی داشته باشن.اما بعضی ها بو ندارن. باید صبوری کنی تا عطرشون رو،بوشون رو حس کنی. بعد بوشون میشنه رو تنت،روی نوک انگشت هات. دستت رو هر وقت بو کنی،بوی اون آدم رو میدی. دیگه رهات نمی کنه، چون جزئی از تو شده=))))