بریده‌ای از کتاب بینوایان اثر ویکتور هوگو

ضرورتِ رشد معنوی و اخلاقی کم‌تر از لزومِ بهبودِ مادّی نیست. دانستن، یک توشه حیاتی است؛ فکرکردن نخستین ضرورت است؛ حقیقت مانندِ آرد، غذایِ آدمی است. دماغی که از دانش و خرد روزه داشته باشد لاغر می‌شود. به‌همان‌اندازه که به شکم‌های گرسنه رحم می‌کنیم، به روح‌هایی که غذا نمی‌خورند نیز دل بسوزانیم. اگر چیزی بتوان یافت که از جان کندنِ یک تن بر اثر نان نداشتن رقّت‌انگیزتر باشد، همانا جانی است که از نور نداشتن می‌میرد...