بریده‌ای از کتاب کیمیاگر اثر پائولو کوئیلو

تا اینکه یک روز عصر، شهامت این را پیدا کرد تا به پدرش بگوید که نمی‌خواهد کشیش باشد و قصد مسافرت دارد. پدرش گفت: مردم از سراسر دنیا به روستای ما می‌آیند و به دنبال چیزهای تازه هستند. ولی وقتی که برمی‌گردند، همان آدم قبلی هستند! جوانک پاسخ داد: اما من هم دوست دارم قلعه های شهرهای آنان را از نزدیک ببینم. پدر ادامه داد: این مردان هنگامی که با زمین‌ها و زن‌های ما آشنا می‌شوند، اظهار علاقه می‌کنند که برای همیشه در اینجا زندگی کنند. جوانک گفت: من هم می‌خواهم با زنان و سرزمین‌های آنان آشنا شوم. برای اینکه آنها هیچ‌وقت اینجا نمی‌مانند. پدر گفت: اما آنها پول فراوانی برای خرج کردن دارند. در حالیکه در اینجا فقط چوپان‌ها می‌توانند مسافرت کنند. -پس من می‌خواهم یک چوپان باشم. پدرش دیگر چیزی نگفت. روز بعد، پدرش کیسه‌ای با سه سکه‌ی قدیمی اسپانیولی به او داد و گفت: بخت خود را در دشت‌ها امتحان کن‌. قصد داشتم این‌ها را برای کشیش شدن تو به کلیسا بدهم. با آنها گله‌ای بخر و دنیا را سیاحت کن. آنگاه متوجه خواهی شد که قلعه‌ی ما بهترین قلعه و زنان ما، زیباترین زنان جهان هستند. آنگاه دعای خیرش را بدرقه‌ی راه فرزند کرد.