بریده‌ای از کتاب انسان، جنایت و احتمال اثر نادر ابراهیمی

چرا جرأت می‌کنی بگویی: از چشمانش معلوم است که آدم خوبی نیست؛ از حرف زدنش پیداست که آدم بی‌پدر و مادری‌ست؛ از راه رفتنش پیداست که لات بی‌سروپایی‌ست؟ چرا کالبد انسانی، جسم، می‌تواند دستاویزی برای قضاوت باشد؟ و چرا، حتی نام می‌تواند در تو آن حسی را ایجاد کند که احتمال نادرست بودنش وجود دارد؟