بریده‌ای از کتاب قصه های شیرین مثنوی اثر جعفر ابراهیمی

هیچ محتاجِ مِی گلگون، نه‌ای ترک کن گلگونه، تو گلگونه ای باده کاندر خنب می جوشد نهان زاشتیاق رویِ تو جوشد چنان تو خوش و خوبی و کانِ هر خوشی تو چرا خود منّتِ باده کشی؟