بریده‌ای از کتاب شب های روشن اثر فیودور داستایفسکی

چرا حتی بهترین آدم ها همیشه چیزی را پنهان میکنند ؟ چرا درباره چیزهایی که در دل دارند باهم حرف نمیزنند ؟ جایی که میدانند حرف هایشان با باد هوا هدر نمیرود چرا چیز هایی که در دل دارند بر زبان نمی آوردند ؟ چرا ظاهر همه طوری است که انگار تلخ اندیش تر از آنند که به راستی هستند طوری که انگار میترسند اگر آنچه در دل دارند به صراحت بگویند احساسات خود را لگد مال کرده باشند ؟