بریده‌ای از کتاب قصه های خواندنی کلیله و دمنه اثر داود لطف الله
1402/12/12
صفحۀ 314
دو کس را سزاوار غمی بزرگ و بی نهایت باشد:یکی آنکه جواب خوبی را با بدی دهد و دیگر آنکه بدون اندیشه و با شتاب، قدمی بزرگ بر میدارد. و دو کس را شادی بی نهایت است:اول کسی که به دیده ظاهر نور و ظلمت را می بیند و خود را از مهلکه دور نگاه میدارد و دوم،دانا و خردمندی که با دیده دل،نیک و بد را تجربه میکند و آنچه رستگاری آخرت او است،می طلبد.
دو کس را سزاوار غمی بزرگ و بی نهایت باشد:یکی آنکه جواب خوبی را با بدی دهد و دیگر آنکه بدون اندیشه و با شتاب، قدمی بزرگ بر میدارد. و دو کس را شادی بی نهایت است:اول کسی که به دیده ظاهر نور و ظلمت را می بیند و خود را از مهلکه دور نگاه میدارد و دوم،دانا و خردمندی که با دیده دل،نیک و بد را تجربه میکند و آنچه رستگاری آخرت او است،می طلبد.
0
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.