بریده‌ای از کتاب تهوع اثر ژان پل سارتر

بدن همین که یک‌بار آغاز به زندگی کرد، به خودی خود زندگی می‌کند. ولی وقتی به اندیشه می‌رسیم، این منم که آن را ادامه می‌دهم، می‌گسترمش. من وجود دارم. می‌اندیشم که وجود دارم. اوه، این احساس وجود داشتن چه مارپیچ دور درازی است. و من آن را می‌گسترم، آهسته آهسته...