بریده‌ای از کتاب تعلق؛ محور تحول در انسان اثر محمدصادق حائری شیرازی

وقتی انسان آرزوی دنیایی دارد معنایش این است که بدن او در دنیاست؛ یعنی قبل از اینکه بمیرد مُرده است. چرا؟ چون دل به دنیا بسته است. این زمین قبر اوست قبل از اینکه بمیرد خانه اتاق بستر و شغل، همه برای او قبوری هستند به اشکال مختلف؛ اما اگر انسان به این دنیا دل نبست زمین قبر او نیست. وقتی هم که او را در قبر بگذارند، در قبر نیست. بدنش در خاک می رود اما خودش آزاد است؛ آزادتر از گذشته. آن یکی هنوز نمرده مرده، اما او بعد از اینکه مرده زنده است.