بریده‌ای از کتاب نه آدمی اثر اوسامو دازایی

اگر چه از انسان‌ها وحشت زیادی داشتم انگار نمی‌توانستم اجتماع میان انسان‌ها را انکار کنم. همیشه لبخندی ظاهری را روی لبانم نگه می داشتم؛ این کمکی بود که به دیگران می کردم، دستاوردی ناپایدار که به قیمت تقلاهای جان‌فرسای درونی توسط من به دست می‌آمد.