بریده‌ای از کتاب سرخ و سیاه اثر استاندال

عشقی که در مغز پدید آمده باشد، بی‌چون و چرا بیشتر از عشق حقیقی فراست دارد، اما شور و اشتیاق آن بیش از چند دقیقه‌ای پایدار نیست. این عشق بیش از اندازه به نفس خود عارف است، پیاپی درباره خود داوری می‌کند... استبعاد دارد که نیروی فکر را گمراه کند، زیرا که پایه خودش به زور فکر استوار شده است و بس.