بریده‌ای از کتاب سپیده دمان اثر فریدریش ویلهلم نیچه
1404/5/12
صفحۀ 129
آنجا که قافیه تنگ آید، دیگر نمی‌توانیم به دقت بنگریم. زیرا ظریف‌اندیشیدن در چنان حالتی رنجبار است. حتی ناخواسته به این نتیجه می‌رسیم؛ آنجا که گسترهٔ سخن پایان می‌یابد، قلمرو هستی نیز به سرانجام می‌رسد. ١٢٩ - سپیده‌دمان - نیچه - علی عبداللهی
آنجا که قافیه تنگ آید، دیگر نمی‌توانیم به دقت بنگریم. زیرا ظریف‌اندیشیدن در چنان حالتی رنجبار است. حتی ناخواسته به این نتیجه می‌رسیم؛ آنجا که گسترهٔ سخن پایان می‌یابد، قلمرو هستی نیز به سرانجام می‌رسد. ١٢٩ - سپیده‌دمان - نیچه - علی عبداللهی
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.