بریده‌ای از کتاب بچه معمولی و ابرهیچی ها اثر کریس اسمیت

آدم ها برای مورف مثل برنامه های تلوزیون شده بود،فایده ای نداشت زیاد ب آن ها دل ببندد چون اصلا معلوم نبود کی کسی از راه می‌رسد و کانال را عوض می‌کند