بریده‌ای از کتاب زن سی ساله اثر اونوره دو بالزاک

آسمان و دوزخ دو قطعه شعر بزرگی هستند که دو نقطه محور زندگانی ما را که عبارت از خوشحالی و رنج است، تشکیل می‌دهند. آیا آسمان همیشه تصویری از عالم لاینتاهی احساسات ما نیست و نخواهد بود که هیچگاه نمی‌توان جزئیات آن را نقاشی کرد، زیرا سعادت یکی است؟ و آیا دوزخ هم مظهر درد های بی‌پایان رنج های ما نیست که از آن می‌توانیم قطعه‌های شاعرانه بسازیم، زیرا همه رنج ها باهم تفاوت بسیار دارند؟